Kiedyś zastanawiałem się, jakie są moje oczekiwania wobec współczesnej muzyki, jak grałby nowy zespół, który chciałbym usłyszeć. Stwierdziłem, że utwory takiego zespołu powinny opierać się bluesie, gdyż wychodzę z założenia, że jest to nieograniczone źródło dobrej, kreatywnej, nienudzącej się muzyki. Znałem już kilka (naprawdę kilka) takich zespołów, jednak to mi nie wystarczyło, chciałem muzyki, w której muł z Mississippi będzie jeszcze gęstszy, w której riffy z lat 20-tych i 30-tych zostaną niemal bezpośrednio przeniesione na przesterowaną gitarę elektryczną podłączoną do wzmacniacza o ciepłym, lampowym brzmieniu. Pomyślałem nawet, że sam mógłbym kiedyś zacząć grać taką muzykę.Album otwiera utwór Busted z świetnym riffem pożyczonym od R.L. Burnside’a. Następnie mamy Do the Rump, cover Juniora Kimbrough’a, który był głównym źródłem inspiracji czarnych klawiszy. W pierwszej połowie płyty wyróżniają się jeszcze piosenki Countdown i The Breaks z wspaniałym klimatem. Potem pora na mistrzowską aranżację tradycyjnej piosenki Leavin’ Trunk, energiczne Heavy Soul i cover wspaniałego utworu Beatlesów, She Said, She Said. Gdy słuchałem albumu od początku i doszedłem do tej pozycji nie wiedziałem czego się spodziewać. Nijak pasowała mi tu jedna z moich ulubionych piosenek Beatlesów. Ale to udany cover, wspaniale dostosowali ten utwór do swojego stylu. Na koniec wspaniałe Brooklyn Bound i 240 Years Before Your Time, piosenka zawierająca ponad 20 minut ciszy.
Również polecam album Rubber Factory, w podobnym klimacie, z jeszcze większym rozmachem. Nie mogłem się zdecydować, który tu zamieścić.
2 komentarze:
Ten drugi zdecydowanie też tu możesz kiedyś zamieścić :). Ja na razie znam tylko ich ostatnią płytę, ale od dawna polowałam na debiut. Także bardzo dziękuję za tą recenzję :> warto, warto.
świetna płyta, kojarzy mi się strasznie z heńkiem.
Prześlij komentarz