Air - Talkie Walkie (2004)

Oj niezłe manto dostało się francuzom po wydaniu albumu 10000 Hz Legend. Zarówno fani jak i krytycy zauroczeni genialnym Moon Safarii, spodziewali się zapewne innej płyty. Płyty będącej kontynuacją, tego jakże delikatnego i wysmakowanego sposobu muzycznego myślenia znanego z ich debiutu. A tym czasem zamiast raczyć nas ciepłymi melodiami, Nicolas Godin i JB Dunckel zaskoczyli wszystkich zupełnie nowym, surowszym brzmieniem i podejściem do swojej muzyki. Tak było w roku 2001.

Przenieśmy się jednak do roku 2004. Tym razem duet postanowił powrócić do korzeni, nagrywając po prostu dziesięć przepięknych, popowych piosenek, będących pewnego rodzaju kontynuacją tego co usłyszeć można na Księżycowym Safari. Jednak nie do końca. To co najbardziej rzuca się w oczy ( a raczej w uszy ) po pierwszym przesłuchaniu tego albumu to niesamowita prostota i oszczędność dźwięków. Trzeba jednak przyznać, że Francuzi w sposób umiejętny korzystają z tej skromnej palety muzycznych barw, a w dodatku do perfekcji opanowali zabawę nastrojem i stylem. W sposób płynny przechodzą z muzyki nasyconej erotyzmem do dźwięków absolutnie leniwych. Z jednej strony to co słychać z głośników urzeka subtelnością i smakiem, a z drugiej potrafi graniczyć z zamierzonym kiczem. Jeżeli chodzi o aranżacje niektóre kawałki zaskakują swymi pomysłami. Jednym z moich faworytów jest "Run" oparty na prostym, wokalnym loopie w czasie którego klimat utworu przechodzi ze swego rodzaju makabreski do onirycznego uniesienia za sprawą nakładających się na siebie "chóralnych" partii klawiszy. Warto też zwrócić uwagę na instrumentalny Alone In Kyoto, który został wykorzystany do filmu Sophie Copolli „Miedzy Słowami”. Kto wie czy to nie najmocniejszy punkt programu. Cicho plumkająca gitara na tle delikatnych elektronicznym sampli przeplatana dźwiękami fortepianu i dzwonków. Prawie pięciominutowa kwintesencja prostoty i piękna.

Prostotę widać nie tylko w muzyce ale także w tekstach. W rozbrajająco zwyczajny i delikatny sposób opowiadają o bliskości, uczuciach, emocjach i potrzebie bycia kochanym. Jak mówią sami jej autorzy „jest to płyta o miłości i związkach międzyludzkich". Podejście do tematu jest bardzo różne. Np w utworze "Biological", miłość obdarta jest z całej tej romantycznej otoczki i ogranicza się do stwierdzeń czysto naukowych, gdzie chemia między parą kochanków zredukowana jest tylko do stwierdzeń:

„XX, XY

That's why

it's you and me,

Your blood is red.

It’s beautiful”

Muzyka, jaką serwują nam panowie z Air, to taka elektronika z ludzką twarzą: ciepła, stonowana, nieco senna. Ujmujące harmonie, wpadające w ucho linie melodyczne, proste historie wyśpiewane po angielsku ale z francuskim akcentem...niby nic nadzwyczajnego a jednak potrafi wciągnąć. Jednak nie od razu. Myślę, że trzeba poświęcić tej płycie trochę czasu i uwagi aby urok poszczególnych kawałków owinął nas wokół siebie.

Do ściągnięcia:

http://rapidshare.com/files/68955821/Air_-_Talkie_Walkie.rar

Do kupienia:

http://merlin.pl/Talkie-Walkie_Air/browse/product/4,350362.html

Garbage - Garbage (1995)

rok wydania: 1995
gatunek: rock
wydawca: Mushroom Records

Butch Vig, Steve Marker i Duke Erikson siedzą w studiu i bawią się w tworzenie muzyki. Coś tam zagrają, coś tam wysamplują, coś tam zapętlą. Nagle (albo i nie tak nagle, do dziś tego nie wiadomo) przychodzi ktoś (historia nie zapamiętała jego imienia) przychodzi i mówi im „this shit sounds like garbage”. Panowie mają już nazwę dla rodzącego się właśnie zespołu. Przewijam akcję kilka miesięcy do przodu. Steve Marker ogląda MTV. Widząc teledysk niezbyt znanej szkockiej kapeli Angelfish, zwraca uwagę na wokalistkę, Shirley Manson i myśli: „ona by do nas pasowała, muszę o niej opowiedzieć chłopakom". 8 kwietnia 1994. Świat dowiaduje się o tajemniczej śmierci Kurta Cobaina. Vig, Marker i Erikson poznają Shirley Manson.

Taka jest historia powstania tego zespołu. Nietypowa, jak nietypowa jest ich muzyka. Przeważa rock, zgodnie z ówczesnymi standardami przybrudzony, udający garażowe brzmienie. Taki jest największy hit, czyli Only Happy When it Rains. Bez zbędnego mieszania, szybko i do przodu. Ale już następne As Heaven is wide to zupełnie inne oblicze zespołu. Gitary zostały i buczą, aż miło, ale utwór napędza nerwowy beat perkusji, który bardziej pasuje do muzyki elektronicznej. Pojawiają się też różne efekty brzmieniowe, co jest zasługą obecności trzech producentów w składzie.

Nie boją się też poflirtować z popem. Właściwie każdy kawałek ma potencjał, by być przebojem, ale w Fix Me Now mamy prawdziwie popową melodię i brzmienie. Not My Idea to swoista przeplatanka: popowe zwrotki, mocny, rokendrolowy refren. Nas szczęście pop w ich wykonaniu daleki jest od banalnych melodyjek serwowanych w radiu.

Dog New Tricks w pewnym sensie zapowiada następną płytę. Tu ten element elektroniczny jest najsilniejszy, co czyni ją najciekawszym kawałkiem na płycie. Połączenie mocnych, sfuzzowanych gitar i tego nerwowego rytmu brzmi bardzo intrygująco. Vow i Stupid Girl to kolejne rockowe hity. Pierwszy rozpoczyna się charakterystycznym, przechodzącym przez kanały riffem, a drugi opiera się na loopie perkusji z jednej piosenek The Clash. Na koniec zostawili dramatyczną balladę Milk z poruszającym tekstem Shirley.

Bardzo równa i bardzo dobra płyta. Aż dziw, że to debiut. Choć wpływ na to miał fakt, że osobno już mieli za sobą muzyczne doświadczenia. I to poważne. Tą płytą postawili sobie bardzo wysoko poprzeczkę. I jak wiadomo, następną płytą, dorównali tej.

Ściągamy stąd.
Kupujemy tu

The Last 3 Lines - You Are A Deep Forest (2008)

Dzisiaj będzie szybko i konkretnie, bo i o samym zespole niewiele mi wiadomo. Kwintet: jedna kobieta i czterech mężczyzn. Nazywają się The Last 3 Lines i pochodzą z Barcelony. Nagrali świetny, pełen energii i czadu rockowy album, który jest lepszy od wielu innych rozreklamowanych płyt artystów z bardziej znaną marką. Z pewnością gdyby pochodzili z Wielkiej Brytanii, już dawno usłyszałby o nich cały świat. Ale usłyszy tak czy siak, mam taką nadzieję. Dlatego dziś postanowiłam przysłużyć się temu szczytnemu celowi i polecam Wam płytę "You are a deep forest". Znajdziecie tu bardzo żywiołowe kawałki, okraszone zarówno inspiracjami klasycznym rockiem jak i może zbyt nadużywanym dziś post punkiem. Ale nadużyć tu niewiele. Mój ulubiony kawałek? Myrriana.
Jaki będzie Twój ulubiony kawałek? Przekonaj się sam(a).
Linka do kupienia nie podam, bo kupić się na razie nigdzie nie da.

Roger Waters - The Pros and Cons of Hitch Hiking (1984)

Pozostańmy jeszcze przez chwilę u boku Rogera Watersa, przy odrobinie szczęścia być może uda nam się zapomnieć o przeszłości, o niechlubnych ekscesach, być może uda nm się oderwać zachłanne palce od etykietki Pink Floyd, być może zawędrujemy do krainy zaklinacza demonów, pogrążymy się w słodkim letargu, wiedząć, iż nic złego nas nie spotka. Wszak to tylko sen... 

Wydany w roku 1984 krążek "The Pros and Cons of Hitch Hiking" dotyczy właśnie sennych eskapad Watersa. W ciągu 42 minut odbywamy niezwykle kameralną podróż w kolejne fazy nocnych fantazji - począwszy od godziny 4:30 a skończywszy 5:11 - i nie bez kozery, rzekomo to właśnie w tym przedziale człowiek tkwi w najbardziej abstrakcyjnej fazie snu, obfitującej w liczne kolaże fragmentów zapamiętanej rzeczywistości z fantasmagoryczną arabeską. A sny samego Watersa? Cóż, są one swoistym przeglądem kontaktów podmiotu lirycznego z płcią piękną (vide sugestywna okładka). Pod względem muzycznym album jest naprawdę wyjątkowy - to niejako fuzja Cohena, swingu, makabrycznej operetki, muzyki filmowej i smętnego bluesa. Wszystko to - jakby jeszcze było malo - zalatuje naleciałościami swoistego słuchowiska. Rzecz jasna gdzieś tam pobrzmiewają nieśmiało echa Floydów, głównie z czasów "The Final Cut", co raczej nie powinno dziwić (ostatni labum z Watersem został wszak wydany rok wczesniej). Cała ta mieszanka stylistyczna stanowi danie nader smakowite, okraszone nader aromatycznimy przyprawami - Eric Clapton śmigający po gryfie swej gitary, Andy Newmark bębniący w niezwykle wyważony, apetycznie oszczędny sposób, cudowne partie saksofonu co i rusz gawędzącego z pianinem i hammondami. Ach, dane nam będzie także nacieszyć ucho wybornymi chórkami, które w mej sakromnej opinii zasługują na szczere uznanie. A sam Waters? Cóż, Waters czuje się w tak wspaniałej otoczce, niczym ryba w wodzie. Tajemniczy, z lekka oniryczny głos przechodzi w histeryczny śmiech szaleńca, innym razem władczy ton zamordysty przechodzi w nęcący szept... Ten facet naprawdę ma smykałkę do interpretacji tekstów (jakże intrygujących!). 

Panie Waters, chyba warto byłoby czasem spojrzeć za siebie, np do roku 1984. Zwłaszcza, że nęci pan nowym albumem, oj nęci. Cóż, nawet jeśli nie uda się panu wznieść na wyżyny... zawsze będzie można powrócić do sennych marzeń. Jest pan zdecydowanie bardziej intrygujący, gdy pan śpi.

Kaban

Kradniemy

Kupujemy

Rachael - I bet You Like Drugs Instead of Sex (2008)

Warszawiaki z Rachael grają razem niecały rok, a już mają no koncie pierwszą EPkę, wydaną własnym sumptem, a jakże.
Już tytuł I Bet You Like Drugs Instead Of Sex zapowiada zawartość. Rock psychodeliczny raczej nie, bardziej indie granie z elementami psychodelii. Coś pomiędzy Black Rebel Motorcycle Club a dwiema ostatnimi płytami Queens of the Stone Age. Czyli to, co tygrysy lubią bardzo, jeśli nie najbardziej.

Najbardziej grzeje Juditha z obłędnym wokalem Olgi. O właśnie, niewątpliwą zaletą Rachael jes dwójka wokalistów Mike i Olga. Patent podobny na przykład do The Subways (spodziewajcie się, że do końca roku będą się pojawiać w prawie każdym tekście) i podobnie wykorzystany. Do złagodzenia chropowatego wokalu Mike’a, choć akurat tej piosence głos Olgi nadaje ostrości.

Świetny jest też Going Up In Smoke ujarana zielskiem pseudoballada. Ze świetną, trochę Joshową gitarą. Przypomina też spokojniejsze momenty BRMC, czyli w niej najbardziej słychać czemu Rachael mieści się tam właśnie.

V-66­ zaczyna się riffem bardzo, ale to bardzo przypominającym Smells Like Teen Spirit, wiadomo czyje. Na szczęście idzie w zupełną, bardziej pokręconą stronę. Na koniec zostawili All You Need Is Lead, trochę cygańskie, trochę hamerykańskie z solówką w stylu Neila Younga, gdzieś w środku psychodelicznie rozjeżdżające się. No nie mogli wybrać lepszego zakończenia płyty.

I Bet You Like Instead Of Sex najlepiej słuchać idąc w nocy ulicami wielkiego miasta, jak Nowy Jork, albo bardziej lokalnie, Warszawa. Wiecie, klimat podobny do Stories from the City, Stories from the Sea Polly Harvey.

Gdyby byli z Nowego Jorku albo z Londynu już mieliby kontrakt w kieszeni, a tak muszą gnić w podziemiu, przykre.

Ściągamy stąd, całkiem legalnie.

Atlas Sound - Let the Blind Lead Those Who Can See but Cannot Feel (2008)

Dzisiaj polecam płytę dziwną. Dziwną, bo wymykającą się wszelkim regułom. Nie ma tu zwyczajnych piosenek z trzema zwrotkami, z wstawionym od czasu do czasu bridge'm i mniej lub bardziej mądrymi słowami. Nie znajdziecie żadnego przebojowego kawałka z refrenem, który będzie można sobie nucić pod prysznicem. Nie jest to płyta do słuchania przy nauce, sprzątaniu czy zasypianiu. Czym więc jest?
Ano, trudno to stwierdzić. Jakiekolwiek próby zaszufladkowania, a to do shoegaze'u, electronic czy też ambientu, nie będą nigdy do końca odpowiadały temu, co na płycie możemy usłyszeć. A usłyszeć możemy naprawdę dziwaczną i psychodeliczną kombinację. Całość sprawia czasami wrażenie dość przypadkowej mieszanki, jednak w tym chaosie dźwięków i nieco niedbałym wokalu jest pewne magnetyczne przyciąganie. Sprawia ono, że płyty ma ochotę się słuchać i słuchać, pomimo całego dziwactwa, jakie zawiera w swoich czternastu kawałkach.
Być może to sprawka charyzmatycznego Bradforda Coxa. Atlas Sound to solowy projekt tego artysty, który znany jest przede wszystkim z zespołu Deerhunter. Bradford cierpi na zespół Marfana, chorobę z dość poważnymi objawami. Na tę przypadłość chorowali prawdopodobnie Rachmaninow, Paganini czy Robert Johnson, więc jeśli mielibyśmy zabawić się w teorie spiskowe to owa choroba dotyka ona muzyków hipnotyzujących, związanych z okultyzmem czy podejrzewanych o konszachty z samym diabłem. Może więc i Cox ma jakąś nadprzyrodzoną moc? Sam artysta twierdzi, że chciał stworzyć nawiedzoną płytę. I już w pierwszym kawałku mamy opowiastkę o duchach. W innych piosenkach pojawiają się refleksje na temat śmierci, nawiązania do portorykańskich legend lub opisy losów dzieci chorych na AIDS, o których Cox przeczytał kiedyś artykuł. Są też wątki autobiograficzne - piosenki poświęcone młodości artysty, doświadczeniach z narkotykami, nieszczęśliwej miłości oraz... rodzinnym wycieczkom na plażę w okolicach świąt Bożego Narodzenia.
Skomplikowana sprawa z tą płytą. Nie ma melodii, które zostają w głowie. Nie jest to rzecz łatwa w odbiorze. Warto jednak ściągnąć i przekonać się o tym samodzielnie. Od siebie mogę dodać tylko tyle, że byłam sceptycznie nastawiona do tego materiału, ale już po pierwszym przesłuchaniu musiałam przyznać, że moje obawy były niesłuszne. Jeśli ktoś będzie miał podobne odczucia, może także odwiedzić blog pana Coxa, gdzie umieszcza on masę nowych piosenek oraz filmów związanych z Atlas Sound oraz jego innymi projektami. A teraz - dajmy poprowadzić się tym, którzy nie widzą!

Ściągnij: http://www.mediafire.com/?esdlw1ul0ve
Kup: http://www.fan.pl/katalog/p91278420_atlas_sound_let_the_blind_lead.html

Black Mountain - In The Future (2008)

Banda hipisów z Vancouver. Tak na marginesie to fajną mają scenę muzyczną w tej Kanadzie. Black Mountain, gdzieś już słyszeliście tą nazwę...Fani Led Zeppelin już wiedzą o co chodzi.Istnieją od 2004 roku.To już drugi album tej formacji. Pierwszy przeszedł bez większego echa. Zespół tworzy 5 osób w zestawieniu 4 czterech facetów i jedna laska (średnia, ale głos boski). Mamy do czyczenia z rockiem mocno osadzonym w latach 70. Już początek płyty nas o tym przekonuje.

Wita nas kawałek "Stormy High", trochę oczywista inspiracja grą Jimmy'ego Page'a, ale intryguje. Dalej jest już tylko lepiej i ciekawiej. Dobre melodie, dużo gitar i świetne, urozmaicone klawisze, szczególnie w mocno psychodelicznym kawałku "Tyrants", chyba najlepszym na płycie. Co ciekawe, jeśli chodzi o wokal to mamy duet. Śpiewa pan i pani. Mimo tego, że nie są to jakieś typowo rockowe wokale, to bardzo ładnie się nawzajem uzupełniają tworząc ciekawy klimat. Oprócz mocnych kawałków mamy też kilka balladek, jak na przykład "Angels" z mocno zapadającą w pamięć melodią. Jest troche prog-rocka, Black Sabbathowych i Led Zeppelinowych gitar, trochę folku...

Warto wspomnieć, że album ten produkował David Sardy (niegdyś lider grupy Barkmarket, producent m.in. Slayera, Wolfmother, pracujący też z Rolling Stones i Oasis). Cóż, brzmienie jest miażdzące. Zapomnijcie o Wolfmother, teraz jest Black Mountain. Warto się zapoznać z tym materiałem. Za granicą zebrali za tą płytę świetne recenzje (prawie najwyższe możliwe oceny w Rolling Stonie i w Q) Takie granie musi istnieć, inaczej wszechświat wybuchnie, a ziemia się stopi jak serek Hochland ze szczypiorkiem.

Download: http://rapidshare.com/files/86905074/BMITF.rar

Buy: http://www.empik.com/in-the-future-muzyka,prod1150061,p

The Gutter Twins - Saturnalia (2008)

Ci dwaj panowie współpracują ze sobą już kilka lat. A to jeden zagra u drugiego na płycie, a to nagrają razem piosenkę pod szyldem projektu jednego z nich. A to pojadą pod tym samym szyldem w trasę (i wpadną do Polski). Aż gdzieś w 2003 roku pojawiły się plotki, że mają nagrać prawdziwie wspólną płytę jako zupełnie nowy projekt. Nagrywali ją tak długo, bo jeden z nich rzucił się w wir pracy i kolaborował z folkową artystką i eletroduetem, a obydwaj pojechali w wyżej wymienioną trasę, ale wreszcie jest. Najbardziej oczekiwana płyta tego roku.

Trzeba powiedzieć, że spiknęli się jak mało kto. Obydwaj liderowali kultowym, ale nie mogącym przebić się do mainstreamu zespołom. Potem obydwaj rozpoczęli nowe kariery, czy to solowo, czy pow.ołując do życia całkiem nowe projekty. Muzycznie też się uzupełniają. Mark „Wypiłem Hektolitry Whisky i Wypaliłem Tysiące Papierosów” Lanegan, jak wiadomo jest obdarzony mocnym, rzeżącym głosiskiem, a Greg „Poderwę Twoją Dziewczynę, Mimo Że Się Trochę Spasłem” Dulli to multiinstrumentalista i wokalista o duszy romantyka. Razem tworzą powalający duet, czego dowodem jest choćby Number Nine the Twilight Singers.

Właśnie, the Twilight Singers to słowo klucz do tej płyty. Tak naprawdę Saturnalia, gdyby zostały nagrane bez Lanegana, spokojnie mogłyby być czwartą płytą zespołu Dulliego. Więcej, koncertowe wcielenie the Gutter Twins różni się od ostatniego składu TTS tylko osobą perkusisty. Czyli w brzmieniu przeważa pierwiastek Dulliego.

Lanegan zaś po raz kolejny udowodnił, że jest wręcz idealnym kolaborantem. Świetnie potrafi odnaleźć się w tak odległych stylistykach, jak folk, czy elektronika, o desert rocku nie wspominając, więc wejście w klimat alternatywnego rocka a la Dulli nie sprawiło mu żadnego problemu, zresztą robił to już wcześniej.

W piosenkach ścierają się dwa żywioły. W brzmieniu, jak już napisałem, wygrywa zurbanizowane brzmienie the Twilight Singers, zaś w wokalach utrzymuje się równowaga. W jednych piosenkach, jak w Idle Hands jest więcej Lanegana, w innych, jak The Body jest więcej Dulliego, a w jeszcze innych panowie prawie cały czas śpiewają wspólnie, co chyba jest najlepszym rozwiazaniem.

Zdarza się też, że Lanegan wejdzie na rejestry zastrzeżone dla Dulliego, a Dulli będzie śpiewał nisko, przypominając Lanegana. Takie sytuacje nie zdarzają się zbyt często, ale odnoszą pożądany efekt, czyli zaskoczenie.

Seven Stories Underground to jedyna w pełni Laneganowa piosenka, śpiewa w niej tylko on, Dulli tylko czasem doda coś od siebie w chórkach. Greg też ma taką piosenkę. To I was in Love with You, które następuje od razu po Seven Stories Underground. Na szczególną uwagę zasługuje otwierające the Stations. Naprawdę, nie mogli wybrać lepszej piosenki na openera. Moc czuć od pierwszych sekund, a całość zapowiada prawdziwą muzyczną ucztę. Jej kulminacją i najsmakowitszym daniem jest Each to Each, mroczne, niepokojące, z najlepszą na płycie wspólną partię wokalną. Poza tym ciężko coś wyróżnić, bo cholernie równa to płyta.

Lanegan i Dulli znów nie zawiedli. Dostałem dokładnie to, czego chciałem. Płytę bardzo dobrą, mroczną, ze świetnymi melodiami. Dulli mistrz, Lanegan bóg.

Ściągamy stąd
Kupujemy tu

Jakob Dylan - Seeing Things (2008)

Jakob Dylan to osobnik obdarzony ciekawą barwą głosu i przyjemną aparycją. Urodził się 9 grudnia 1969 roku w Nowym Jorku. Równo 20 lat temu założył zespół The Wallflowers. Nagrał wraz z nim pięć płyt studyjnych. Jedne okazywały się porażkami, inne pokrywały się poczwórną platyną, jeszcze inne kiepsko się sprzedawały, ale miały dobre recenzje. Bywało więc różnie. Do 2008 roku, kiedy to lider zespołu zawiesił jego działalność. Fani mogliby oburzyć się na to stwierdzenie, ale ja jestem panu Dylanowi za to całkiem wdzięczna.
A to dlaczego? Bo dzięki temu mamy okazję do posłuchania pięknej i intymnej płyty. Oszczędnej w środkach artystycznych, bo głównymi instrumentami są tu głos i gitara akustyczna. Dla Jakoba była ona nie lada wyzwaniem, ponieważ po raz pierwszy wyszedł z "kryjówki", jaką stworzył sobie w zespole i nagrał płytę pod swoim imieniem i nazwiskiem (ale o tym później). Przy takim przełomowym momencie w karierze warto podjąć współpracę z kimś, kto zna się na rzeczy. Wybór Jakoba padł na Ricka Rubina. Marka prawie tak pewna jak Timbaland ;). Owoc ich współpracy to kilkanaście utworów utrzymanych w raczej refleksyjnym tonie, co zapowiada już pierwsza piosenka Evil is alive and well (dowiedziałam się przy okazji, że jest to gra słów, często mówi się bowiem, że to "Elvis is alive and well"). Ale znajdzie się i parę weselszych akcentów, sam autor radzi wsłuchiwać się dokładnie w teksty.
Fani Bruce'a Springsteena po przesłuchaniu tej płyty będą zadowoleni. Wielbiciele dziadzia Cohena także odnajdą się w tym repertuarze. To zmusza słuchacza do dość ciekawej refleksji: Jakob Dylan ucieka w cień tych artystów, którzy z kolei starali się wydostać z cienia... innego Dylana. Tak jest, kto jeszcze tego nie wie, ten niech się dowie: Jakob Dylan to najmłodszy syn TEGO Dylana. Robiąc krótkie rozeznanie w sieci, nie udało mi się trafić na żadną recenzję "Seeing Things", w której nie byłoby wzmianki o słynnym tacie. Ja postanowiłam o tyle ulżyć Jakobowi, że o jego ojczulku wspomniałam na samym końcu. Pociecha Boba nie lubi, gdy w wywiadach czy artykułach dokonuje się porównań dokonań obydwu artystów. Moim zdaniem jest to zresztą bezsensowne. Bob to Bob a muzyka Jakoba obroniłaby się i bez "pleców" od taty. Co sądzi o tym sam zainteresowany? "Nie sądzę, by ktokolwiek mógł mu dorównać, a prawdę powiedziawszy uważam, że nikt nawet nie powinien tego próbować". Nic dodać, nic ująć.

Posłuchaj: http://rs181.rapidshare.com/files/120175238/Jakob_Dylan-Seeing_Things-2008-WALLFLOWRES.zip
Kup: http://merlin.pl/Seeing-Things-Digipack_Jakob-Dylan/browse/product/4,595225.html

Ahkmed - Chicxulub (2007)

Czasem tak jest, ze jak już się zrobi podsumowanie roku, wszystko wygląda ładnie, pojawia się płyta, która przebojem wdziera się w zestawienie. Tak, tą płytą, która zdemolowała moje zestawienie w zeszłym roku (już) było właśnie to wydawnictwo. I nie ma żadnego znaczenia, że to kompilacja wcześniejszych nagrań.

Jak się wysilić, to już nazwa może budzić przyjemne skojarzenia. Ahkmed to imię, a teraz pomyślcie o najlepszym stonerowym bandzie ever. I co? Jego nazwa to tez imię. Majspejs też wygląda zachęcająco, bo umieścili tam zdjęcia z występu nad jeziorem przy zachodzącym słońcu... A w Influences wpisali, obok Hawkwind i Pink Floyd, kyuss. Ale oczywiście na ich majspejsa wszedłem dopiero po przesłuchaniu płyty.

Dużo tu przestrzeni, kosmicznych odlotów (co prawda nie tak radykalnych, jak w przypadku Comets on Fire, czy Earthless), jest też prawdziwie pustynne, brudne brzmienie. Muzyka ahkmed to połączenie kosmosu z pustynią, dwóch przeciwstawnych sobie żywiołów: powietrza i ziemi. Brzmi nieźle, co? I zaufajcie mi, tak jest naprawdę już od pierwszych sekund Kirrae, które rozpoczyna się kosmicznymi dźwiękami gitary, by przejść przez fazę grzania a la kyuss, wrócić w mgławice, pobrzdąkać, jak kyuss w swoich spokojniejszych kawałkach, pogrzać znów, ale tak bardziej kosmicznie i wrócić do pustynnego wygaru i na koniec znów wyprawić się w kosmos. A wszystko to w jednej piosence, co prawda, nie krótkiej, bo trwającej 10 minut. W następnej Ilanesii powala riff, gdzieś tak od 2:45, w którym połączyli kosmos z pustynia, mistrzostwo. Riff ten przywodzi na myśl Josha z czasów kyussa: grany bez opamiętania jeden motyw, niewiele zmieniający się przez utwór, a jednak za każdym razem inny.

Jeszcze lepiej robi się w T=0 i Viceroy. Ten pierwszy rozpoczyna się pustynnym riffem z kosmicznym pogłosem, potem wchodzi bas i perkusja i robi się naprawdę epicko. Ciary murowane. Po chwili zaczyna się wokal, oszczędny, mistyczny, rozmyty w muzyce. Po epickości mamy etap relaksu, delikatności przerywanej od czasu do czasu mocniejszym wejściem, taki nie do końca spokojny sen, oczywiście o gwiazdach, podróżach kosmicznych, purpurowych mgławicach i tym podobnych. Viceroy rozpoczyna się dokładnie w tym samym momencie, w którym kończy się T=0, ale idzie w inną, bardziej agresywną stronę, bo przechodzi prawie od razu do bliźniaczo podobnego riffu do tego z Ilanesii. 2:30. zapamiętajcie ten czas. Bo od tego momentu zaczyna się najbardziej nieziemska część tej płyty. Jakby ten sam duch, który napełniał kyussa podczas nagrywania płyt zstąpił właśnie na Ahkmeda. Piękny motyw gitary (na riff to za mało dźwięków) z cichymi dogrywkami w tle. Whitewater XXI wieku? Wiem, że to na wyrost, ale właśnie z tym kojarzy mi się najbardziej, mimo że jest dużo prostsze i mniej jazzowe. I po trzech minutach trzepania tego riffu wracają do grzania (znów z wokalem, świetnym wokalem) w stylu kyussa. Leżę, spadłem z krzesła, nie mogę się podnieść. Jestem zdruzgotany. To było piękne.

Po kilku przesłuchaniach jestem oczarowany. Nie tylko Viceroyem, ale wszystkimi utworami na Chicxulub. Dosłownie wszystkie wgniatają w ziemię, niszczą, orzą mózg i Bóg jeden wie, co jeszcze. Tak świetnej dawki stonera (czy post-stonera, jak sami określają swoją muzykę) dawno nie słyszałem. A, i byłbym zapomniał, kojarzą mi się też trochę z Mammatusem. Najbardziej w Jonah, ma taki, hm, mistyczny klimat.

Wiem, dużo porównań pojawiło się w tekście. I to porównań do samych bogów desert rocka, ale czterech wybrańców może być dumnych z ahkmeda. Genialna płyta. Z niecierpliwością czekam na ich długogrający debiut.

Ściągamy stąd i stąd
pass: stormium
Kupujemy tu

Let me introduce you to the end - A Love of the Sea (2006)

Razem z Rayan’em Socash’em wypływam na morze kojących obrazów i dźwięków z wydaną w 2006 roku płytą ‘A Love of the Sea’. Krążek amerykańskiego emigranta bardzo przypadł mi do gustu, szczególnie po głodzie ambient-rocka, który rozbudził we mnie Piano Magic. Jednak Let me End (skrócona nazwa) to trochę inna bajka...
Płyta w całości powstała za oceanem, została bardzo dobrze przyjęta przez publiczność amerykańską co zaowocowało występami w tak legendarnych miejscach jak np. Medison Rock Theatre. Jednak konsumpcyjne podejście rodaków do muzyki zniechęciło młodego muzyka. Sprzedał, więc wszystko co miał i oddał schronisku dla bezdomnych. A potem przywiało go do Polski, gdzie zakochał się w Krakowie i osiedlił się na stałe. Postanowił też wydać ‘A Love of the Sea’ wierząc, że wrażliwy polski słuchacz przyjmie jego dzieło bardziej świadomie. Rayan jest również fotografem, wszystkie zdjęcia są jego autorstwa, łącznie z piękną okładką, która według mnie wyraża wszystko co można znaleźć na płycie – melancholię tekstów, mgliste melodie i muzyczną ciszę.
Piosenki utrzymane są w senno-wolnym tempie i głos Rayana rzadko się wybija. Teksty traktują o miłości – no bo o czym innym? Spotkałam się z określeniem ‘A Love of the Sea’ jako koncept albumem i muszę się tym zgodzić. Pięknie wydany krążek, bez zbędnych fajerwerków nic tylko słuchać. Nie będę rozdrabniać się i opisywać każdego kawałka po kolei (zresztą, czy bym potrafiła?). Dla mnie ten album stanowi niejako całość, każda piosenka niezauważalnie przechodzi w drugą. Jest jednak kilka kompozycji bardziej zapadających w pamięć – instrumentalne Between the Sky and the Sea, tytułowe i otwierające płytę A Love of the Sea, Trail to the Dust oraz piękne zakończenie A love to the Sky.

Let me introduce you to the End jest obecnie w trasie

!Kup!

~posłuchaj~

Blind Faith – Blind Faith (1969) (Deluxe Edition 2000)

Tak, okładka mało estetyczna. Kiedy album wydano zabroniono jej w stanach zjednoczonych, które znów okazały się bardziej purytańskie niż Wielka Brytania. Nie mam pojęcia skąd pomysł na taką właśnie okładkę, a okrywa ona jedyny album zespołu, którego członków nikt by o to nie podejrzewał.

Blind Faith to krótko działająca grupa założona przez Erica Claptona i Steve’a Winwooda po rozpadzie Cream. Do współpracy zaprosili basistę Rica Grecha i perkusistę Cream, Gingera Bakera. Clapton nie chciał grać z tym ostatnim, gdyż przy rozpadzie ich poprzedniego zespołu cała trójka obiecała sobie, że jeśli kiedyś jeszcze razem zagrają to wszyscy razem. Jednak Steve przekonał go, że lepszego perkusisty nie znajdą. Posłuchawszy, co Baker wyrabia w Blind Faith, trudno nie przyznać mu racji.

Slowhand po Cream, gdzie grał odjazdowego blues-rocka, chciał stworzyć coś subtelniejszego. Taką tendencję widać już przy dojrzewaniu tamtego zespołu. Ale Blind Faith to zupełnie inny twór. Delikatna, momentami melancholijna muzyka, bez fajerwerków, przy której człowiek zawiesza się w czasie. Są też mocniejsze akcenty plus dobry blues, najbardziej można nacieszyć się nimi słuchając jamów z bonusowego krążka, ale też w piosenkach, czasami jedno nie wyklucza drugiego.

Pierwszy utwór, Had to Cry Today, od razu polubiłem. Przykład mocnego riffu i melancholijnej muzyki. Warto zwrócić uwagę na perkusję, Baker nie popisuje się, ale w tej piosence gra po prostu idealnie! Najbardziej podoba mi się moment następujący po refrenie, kiedy uderza tylko w jeden bęben, potem gra skromne przejście. Nie wiem dlaczego, ale zachwyciło mnie to. Wszystko jest doskonale przemyślane, perkusista-filozof.

Zresztą cała muzyka Blind Faith ma w sobie filozofię, to właśnie czyni ją tak niezwykłą. Posłuchacie, zrozumiecie ;)

W poprzednim akapicie tak ładnie udało mi się opisać muzykę Blind Faith (słowo klucz: filozofia), że nie mam już ochoty opisywać każdej piosenki z osobna. Zaznaczę tylko, że pierwotna wersja zawierała tylko sześć pierwszych piosenek. Z bonusów najbardziej przypadło mi do gustu instrumentalne Time Winds, szkoda, że nie umieścili tego na regularnej wersji, pasuje do filozofii albumu.
Jamy są wspaniałe, widać artystom nie chciało się zrobić z nich piosenek. Tym bardziej szkoda, że kapela istniała niecały rok i nic więcej nie wydała.
Polecam.

Deluxe Edition:
mp3

wersja podstawowa:
winyl
CD
mp3

Bruce Springsteen - Nebraska (1982)

Na początku lat 80. Bruce Springsteen był na fali wznoszącej. Już po Born To Run, ale jeszcze przed Born In the U.S.A, które wyniosło go na sam szczyt. Jednak miał na tyle silną pozycją, że mógł pozwolić sobie na eksperyment, płytę, która zaskoczy fanów i krytyków, której formę powtórzy kilkanaście lat później na The Ghost of Tom Joad.

Tym zaskoczeniem jest ascetyzm brzmieniowy. Bruce znany z rozbudowanych aranżacji, pełnych rozmachu, wielości instrumentów, jest tu sam. Tylko on, gitara i harmonijka ustna. Przypomina to kogoś? Oczywiście wielkiego idola Bruce’a, Boba Dylana. I tak, jak u Dylana słowo jest ważniejsze niż muzyka. Nie zrozumcie mnie źle, w twórczości Springsteena słowa były zawsze ważne, ale tu wysuwa się na pierwszy plan.

Wszystko zaczyna się od utworu tytułowego, inspirowanego filmem Terrence’a Malicka o seryjnym mordercy i jego dziewczynie. Opowiedzianego z pierwszej osoby. Taki niespringsteenowy to utwór. Nie ma chwytliwej melodii, Bruce śpiewa delikatniej i wyżej niż zwykle. To znów ukłon w stronę Dylana.

Jednak Springsteen nie byłby sobą, gdyby nie napisał choć jednego hitu. To Atlantic City, opowieść o ludziach próbujących zmienić swoje życie. Znów Bruce’owa klasyka. I jaka moc. To jeden z najlepszych utworów napisanych przez Springsteena. Ciary gwarantowane. Szczególnie w refrenie spotęgowanym pogłosem, który charakteryzuje ten album.

Nebraska nie spodobała się przeciętnemu amerykańskiemu słuchaczowi, sprzedawała się słabo, ale krytycy ją docenili. Zresztą nie tylko oni. Dwie piosenki skowerował na swojej płycie nie kto inny, jak wielki Johnny Cash. Wziął Johnny’ego 99, szybkie country, znów o przestępcy i Highway Patrolman balladę o policjancie i jego bracie. A wszystko gończy gorzkie Reason to Believe.

Bruce jak zwykle sięgnął do historii zwykłych ludzi, ale tym razem sięgnął ciemnej strony życia, nie ma tu optymizmu płynące z Born to Run. Ludzie popełniają błędy, wcale nie są tacy dobrzy na jakich wyglądają, ukrywają mroczne sekrety, uciekają przed przeznaczeniem, ale także kochają, mają marzenia, starają się godnie żyć. O tym wszystkim śpiewa Bruce na Nebrasce. I robi to świetnie jak zawsze, a nawet jeszcze lepiej. Udało mu się nagrać płytę przewyższającą Born to Run.

Ściągamy stąd
Kupujemy tu

Thank God I'm A Country Boy (2008)

Postanowiłem dokonać kompilacji piosenek country z płyt, które znajdują się w mojej domowej kolekcji. Niektóre z nich są obiektywnie ważne dla gatunku (np. On The Road Again czy Your Cheatin’ Heart), inne z kolei trafiły tutaj przez moją sympatię. Wyjątkiem jest ostatni utwór na składance, który jest pewnego rodzaju żartem lub może raczej odniesieniem kulturowym.

Stworzyłem to, żeby przybliżyć niektórym ten dość mało popularny gatunek.

Okładka jest bez sensu, znaleziona w sieci.

Tracklista poniżej. Życzę przyjemnego słuchania.

Ściągamy:

http://rapidshare.com/files/140350781/Thank_God_I_m_A_Country_Boy.rar.html

Kupić się nie da.

1. Willie Nelson – On The Road Again (Nelson)
2. Charlie Daniels Band – The Devil Went Down To Georgia (Daniels)
3. John Denver – Rocky Mountain High (Denver/Kniss/Tayler)
4. Highwayman – Highwayman (Webb)
5. Johnny Cash – A Boy Named Sue (Silverstein)
6. Tammy Wynette – Stand By Your Man (Sherill/Wynette)
7. Hank Williams – Why Don’t You Love Me (Like You Used To Do) (Williams)
8. John Denver – Thank God I’m A Country Boy (Sommers)
9. Marty Robbins – El Paso (Robbins)
10. Willie Nelson – Angel Flying To Close To The Ground (Nelson)
11. Kris Kristofferson – Loving Her Was Easier (Than Anything I’ll Ever Do Again) (Kristofferson)
12. Johnny Horton – The Battle Of New Orleans (Driftwood)
13. Johnny Cash – Country Boy (Cash)
14. Hank Williams – Your Cheatin’ Heart (Williams)
15. Moe Bandy – Hank Williams, You Wrote My Life (Craft)
16. blink-182 – The Country Song (blink-182)

Marilyn Manson - Eat me, drink me (2007)

Dzisiejsza recenzja rozpoczyna serię Ku Przestrodze. Nie żebym planowała coś regularnego, ale taka perełka jaką wypluł Brian Warner aka Marilyn Manson wraz z kolegami, na pewno jeszcze kiedyś komuś się przytrafi i wyląduje tutaj. W każdym razie dziś odcinek pierwszy, którego główną i jedyną bohaterką jest Eat me, drink me. Pozwólcie ze zacznę od cytatu znalezionego przypadkiem w przepastnej internetowej sieci:
"Eat me, drink me przekonało mnie, że w tej kapeli wciąż tkwi Szatan". Chłopiec, który to napisał, a którego imienia nie będę ujawniać ze względu na ustawę o ochronie danych osobowych sami wiecie z kiedy, chyba pomylił szatana z ciocią Fredzią, wujciem Stachem bądź ich emoidalnym potomstwem. Ciocia Fredzia kojarzy wam się z kimś kto gustuje w aranżacji a' la Jerzy Połomski z dominującym, zbyt wyeksponowanym, nudnym, sztucznym i zawodzącym wokalem? A wujek Stachu z kimś kto lubi kiepskie, przydługie, męczące i oklepane solówki rodem płyt z Guns'n'roses? Emoidalne potomstwo z Tolą, Billem i tekstem "mamo, mamo gdzie moje żyletki"? 3 x tak??? No to już wiecie czego się spodziewać po tej płycie.

Manson w wywiadzie z Henry Rollinsem powiedział "this is propably the most autobiographic album which I created", a powinien powiedzieć: "this is absolutely the biggest shit which I created". Rozumiem kłopoty osobiste: rozwód i decyzja o tym z kim zostanie kot to trudny moment w życiu. Artystom w takich chwilach często zdarza się popadanie w nałogi: narkotyki, alkohol, pojawiają się także nieuzasadnione napady agresji, stany depresyjne, przypadkowy seks z nieletnimi groupies... Wszystko wskazywało na to, że po bezpłodnych latach Warner wyda w końcu coś co zaspokoi głód członków klubu adoracji Antychrysta. I wydał, niestety nie do końca o to chodziło.. :/

Za muzykę na krążku w pełni odpowiada Tim Skold i z tegoż powodu do każdego sprzedanego egzemplarza powinien być dołączony bilecik od Warnera z przeprosinami, wyrazami skruchy oraz obietnicą poprawy napisany osobiście i odręcznie, najlepiej piórem ze stalówką i gumką. O ile na Golden Age of Grotesque wszystko się jeszcze jakimś cudem trzymało kupy to tutaj wszystko przeszło głęboką metamorfozę i z tego czym było pierwotnie stało się..kupą.

Według pierwszych i niejednorazowych zapewnień i przecieków EMDM miało być mroczne, ciężkie naładowane mocą. Według kolejnych jak wcześniej tyle, że pojawił się zarys tego czego spodziewać sie ze strony lirycznej wymowy albumu, wiecie: katharsis, te sprawy. Potem świat ujrzały sprzeczne zeznania, a jeszcze później niestety ukazała się ta płyta. Wyszło miałkie granie grubo poniżej średniej. Muzycznie zbyt lekko, niby rockowo, ale bardziej do Eski Rock to się nadaje niż do porządnego winampa. Tekstowo porażka. A jako że panowie z MM skorzy do rachunku sumienia nie są to ja go zrobię za nich.

Plan chyba był taki, że w cały ten mroczny nastrój wprowadzać miał słuchaczy pierwszy numer pod prawie gotyckobrzmiącym tytułem If I Was Your Vampire. Plan nie wypalił. Kawałek, jak na pierwszy w kolejności, dobrany kiepsko. Co prawda przyjemnie zalatuje Holy Wood, ale od 3 minuty po głowie słuchacza tuła się myśl "ok, ok, a gdzie ta moc?!". Nie trwa to zbyt wiele czasu bo w połowie piątej minuty przychodzi druga myśl "kurwa, długo to się będzie jeszcze ciągnąć?!". I tak o to stosunkowo przeciętny kawałek zamienia się w katorgę dla słuchacza podrasowywaną jeszcze solowymi wyczynami Skolda na gitarze, ale o tym potem.
Piosenka numer dwa to piękna historia kochającego faceta, który jednak jest trochę rozgoryczony faktem iż uczucia jego kobiety nie są zbyt trwałe. Wzruszające, wolę jednak słuchać o kobietach, które podmiot liryczny, utożsamiany z autorem, miał kiedyś ochotę spalić żywcem wraz z całym ich dobytkiem. Solówka w stylu "jeżdżę se po gryfie" doszczętnie niszczy ideę ładnej, romantycznej ballady.
Boys are all dressed up like a mediocre suicide omen.. Tutaj chyba mamy do czynienia z opisem standardów odzieżowych entuzjastów produkcji tej płycie podobnych. Brzmienie utworu lekkie i przyjemne, fajna pozytywna gitarka w zwrotkach. Tekstowo: megabeznadziejna opowieść o czerwonym nielocie. Solówka Skolda.
Kolejne cudeńko z tej płyty wita nas nosowym brzmieniem głosu wokalisty, który de facto fałszuje coraz częściej. Nie leczyło się chorych zatok, a fani muszą cierpieć. Darcie w refrenie bardziej jak wrzaski na oddziale położniczym niż jak próba rozłożenia akcentów. Skold.
Piąteczka to Just a Car Crash Away. Dramatycznie, melancholijnie i jakże nieskomplikowanie. Może poza solówka Skolda, który po raz kolejny daje popis swoich umiejętności w najmniej pożądanym miejscu i czasie. Chociaż to rozbudowanie i urozmaicenie w porównaniu z warstwą tekstową rzeczywiście zasługuje na uwagę. Zachciało się drugiego Fundamentally Loathsome i oczywiście nie wyszło.
Singel promujący którego tytuł sobie daruje, bo jest idiotyczny. Cukierkowo, że aż mdli. Nawet krew z teledysku nie pomaga. Gdy tego słuchałam po raz pierwszy miałam nadzieję, że w refrenie wróci stary dobry Warner i obsika jakiś przydrożny krzyż. Słuchałam, słuchałam, a tu tylko te organki..
Evidence. Jakby odrzut z GAoG. W porównaniu z resztą utworów do tej pory omówionych daje radę. Chociaż jak już o pieprzeniu, to następnym razem poproszę z klasą na poziomie User Friendly albo Para - noir. Największa wada tego utworu to.. Nigdy nie zgadniecie.. Delikatnie się wyrażając: irytująca solówka Skolda.
Doszliśmy do pozycji nr osiem. To Are you The Rabbit? Początek: prawie krzyk radości "Manson żyje!" i wszystko fajnie do pierwszego refrenu, w którym wokal zdycha. To nawet nie są jęki potępieńcze, raczej psie ujadanie. Muzycznie, aż do solówki, w pełni satysfakcjonująco.
W akcie desperacji puściłam wodze fantazji przy interpretacji tekstu Mutilation Is The Most Sincere Form Of Flattery traktując go jak ostatnią deskę ratunku. Deska okazała sie brzytwą, bo kawałek jest niczym innym jak tylko przywołaniem poglądów i twierdzeń wygłoszonych już wcześniej. W kiepskim stylu na dodatek.
You And Me And The Devil Makes 3. Skold wyjątkowo milcząco . NARESZCIE!!! Stylistycznie dziesiątka odstaje od reszty. Znów jest elektronicznie, głośno, czuć chaos w powietrzu, a Manson mówi szeptem. Nie zgwałciło mnie to mentalnie, ale to JEDYNY zdatny do słuchania długofalowego utwór na ETDM. Tekst jest jaki jest. Ale przynajmniej bez romantycznych bredni.
Tytułowy utwór. Niech sobie będzie. Pogorszyć sytuację tej płyty trudno, czymś tak nie wyraźnym polepszyć się jej nie da. Ładna melodyjka z dziwnie brzmiącym wokalem i tyle.

Żeby zakończyć: to bardzo nieudany eksperyment socjologiczny, fatalny materiał na nowe sceniczne dzieło sztuki i kiepski chwyt marketingowy. Na szczęście Twiggy Ramirez wraca do domciu, więc nie tracę wiary, że MM odrodzi się z popiołów. Chłopak pokomponuje i wyjdą na prostą. Niech się tylko Warner weźmie wreszcie w garść. Proponuję odwyk. Albo cokolwiek... Niech idzie po radę do jakiegoś starego kumpla. Byle nie do Reznora, bo już mi niedobrze od tego ich hate - love.
Co do Skolda (DO WORA LAMO!!!) to niech go Axel Rose przygarnie, albo niech zniknie ze sceny raz na zawsze..

Ps. Miałam problem z etykietą.. Biorąc pod uwagę poziom tej płyty to powinno być wielcy wczoraj, ale, kurwa, nie mogłam tego wpisać ;)

Ściągamy stąd
Kupujemy tu

Gravenhurst - Fires in Distant Buildings (2005)

Podczas jednej z bezsennych letnich nocy spędzonych na oglądaniu MTV2 trafiłam na oto taki teledysk - http://www.youtube.com/watch?v=LaYPmG6ZOWg. Ludowym zwyczajem, jeśli zasłyszę coś fajnego w tym MTV, spisuję sobie nazwę na karteczce i potem sprawdzam w internecie. Tak było i tym razem. Trafiłam na dość mało znany zespół o nazwie Gravenhurst. Projekt ten kręci się wokół songwritera, producenta i multi-instrumentalisty Nicka Talbota. Coś Wam to mówi? Oczywiście, że nie. Mnie szczerze mówiąc też nie mówiło nic. Jednak zespół zdążył już wyrobić sobie stosowną renomę w Europie, występując obok takich gwiazd jak Maximo Park, Explosions in the Sky czy na słynnych festiwalach Pukkelpop czy Primavera Sound.
Ale przejdźmy do sedna. Płyta ma w sobie coś, co sprawiło, że po pierwszym przesłuchaniu natychmiast włączyłam ją znowu. Hipnotyzujący klimat? Może. I nastrój, który wyjątkowo dobrze skomponował się z moim. Cały materiał urzeka muzycznie i intryguje lirycznie, dlatego podczas mojej krótkiej analizy całej płyty skupiłam się przede wszystkim na tekstach.
Płytę otwiera "Down River" - mroczny klimat, oszczędność środków zarówno w warstwie instrumentalnej (minimalistyczny, ale ciężki jednocześnie riff) oraz wokalnej (cicho wyśpiewane kilkanaście wersów). Kolejny utwór to "Velvet Cell". To właśnie ta piosenka zwabiła mnie pięknym teledyskiem i skusiła do zainteresowania się Gravenhurst. Zawiera dość makabryczne przesłanie To understand the killer I must become the killer. And I don't need this violence anymore but now I've tasted hatred I want more. A wszystko w niepozornej (na "pierwszy rzut ucha"), popularnej dla naśladowców post-punkowców stylistyce. Ten numer ma potencjał na zostanie hymnem zbuntowanej młodzieży. W "Animals" wokalnie jest nieco łagodniej, ale ponury klimat (zresztą, It's England on a Saturday night) w warstwie tekstowej wciąż jest obecny. Przy fragmencie Take me to the river, I want to feel the water, Closing in and helpless as you're pushing my head under nawet początkującym interpretatorom piosenek od razu nasuwają się proste skojarzenia. W "Nicole" Gravenhurst oszczędza nas trochę i spuszcza z samobójczego tonu a całość jest bardziej refleksyjna. Potem "Velvet Cell Reprise", które przerywa pozorny, pięciominutowy spokój poprzedniego kawałka. Właściwie to prezent dla miłośników klimatów z singla. "Cities Beneath The Sea" to kolejny intrygujący tekst. Jest dość ciekawą wariacją na temat życia po śmierci, w każdym razie bardziej trafiającą do mnie niż lejdipankowskie "Zostawcie Titanica" (żenujący żart prowadzącego). "Song From Under The Arches" zdradza intencje, o których spekulowałam już przy "Animals" a także ujawnia post-rockowe ambicje zespołu. "See My Friends" - zespół zadbał, żeby zaserwować nam trochę smutku na "do widzenia". Chociaż jest i tam element optymistyczny, ale nazwanie tego optymizmem jest nieco na wyrost i w sensie "nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej". Zawsze to coś.
Ogólnie rzecz biorąc, jest to pierwsze wydawnictwo tego zespołu, z jakim miałam do czynienia. Z racji, że zrobiło na mnie bardzo dobre wrażenie, z pewnością sięgnę po resztę płyt (a mają ich jeszcze trzy). Nie wiem, skąd w panach tyle trosk, bo gdybym ja nagrywała równie dobre utwory to byłabym przeszczęśliwa, ale jeśli właśnie te nieszczęśliwe klimaty powodują, że Gravenhurst brzmi tak zgrabnie, niech im będzie. Czyli ogólnie mówiąc, z Gravenhurst smucimy się na poziomie.

Ściągnij: http://rapidshare.com/files/138865122/Gravenhurst_-_Fires_in_Distant_Buildings.rar.html
Kup: http://www.cduniverse.com/productinfo.asp?pid=6936729

Dwarves - The Dwarves Must Die (2004)

Punk rockowe napierdalanie, piosenki o waleniu, kazirodztwie, sodomii, ćpaniu, sraniu na klatę i Salt Lake City. Do tego gołe dupy na okładkach płyt, blowjoby na koncertach, oraz prasowe żarty o zasztyletowaniu gitarzysty. Być może wokalista Blag Dahlia jest znany tylko z tego, że dostał solidny wpierdol od Josh’a Homme’iego za kawałek „Massacre”. Pikanterii dodaje fakt, ze basistą grupy bywa Nick Olivieri, wyrzucony przez rudego z QOTSA. Wydali ok. tysiąc pińcet albumów, ja polecam The Dwarves Must Die (choćby tylko po to, by zobaczyć za co Dahlia oberwał butelką – ponoć). 

Trzon zespołu stanowią pierdolnięty Blag Dahlia, oraz niemal martwy HeWhoCannotBeNamed. Uzupełniają ich gitarzysta Fresh Prince of Darkness, oraz syn marnotrawny, bębniarz Gregory Pecker (występujący pod pseudonimem Gnarlie Watts). Ktoś tam jeszcze gra na basie.

Na płycie znajduje się 15 szybkich kawałków o różnorodnej i bogatej tematyce. Radzę zwrócić szczególną uwagę na takie perełki jak „Salt Lake City”, „Massacre”, „Runaway", „Christ on a Mic”, „The Dwarves Must Die”.

Niestety nie pamiętam co robił Smoku, gdy poznawałem ich chorą twórczość, mimo to, polecam każdej osobie, która nie szuka Zeppelinów w nowopoznanych grupach. Radzę traktować jako muzyczną ciekawostkę, którą warto znać, czasem puścić na odmulenie, albo pomęczyć ludzi na imprezie.

Stąd można ukraść

Nie wiem gdzie w kraju można kupić.

Howlin Rain - Magnificent Fiend (2008)

Lata 70. W tajnym, amerykańskim, rządowym ośrodku, gdzieś w Nevadzie udało się zahibernować członków nieznanego szerzej zespołu za uciekanie od służby wojskowej. Mają obudzić się w 2004 roku. Eksperyment się powiódł. Panowie mieli trochę problemów z przystosowaniem się do życia na początku XXI (stąd zmiany składu, na szczęście amerykańscy generałowie zamrozili też potencjalnych następców, więc wymiana nie była pokoleniowa). Nagrali płytę w 2006 roku, a teraz wydali jej następcę.

Brzmi nieprawdopodobnie? Owszem, ale słuchając tej płyty mam dokładnie takie wrażenie. Przeniesiono ich prosto z przełomu lat 60. i 70. ubiegłego wieku. Gdyby naprawdę żyli w tamtych czasach pewnie zagraliby na Woodstocku dzieląc scenę z Hendrixem i Janis Joplin i innymi gwiazdami hippisowskiego rocka. Tak, hippisowskiego i bardziej amerykańskiego niż hamburgery i Abraham Lincoln. Creedence Clearwater Revival, the Allman Brothers Band, Lynyrd Skynyrd jeździli by z nimi w trasy. Długowłosi młodzieńcy zarzucaliby kwas w rytm ich muzyki. Grateful Dead byliby ich kumplami, a oni sami pewnie byliby wymieniani przez Pearl Jam obok Jimiego i Neila jako główne inspiracje.

Brzmieliby nowatorsko, bo nie bali się dodawać do swoich rozbudowanych kompozycji funkowej pulsacji i gitary, jak w Dancers at the End of Time. Ich brzmienie podawane byłoby jako przykład innym zespołom. The Doors zazdrościliby im klawiszowca. Lord Have Mercy stawiano by obok takich evergreenów, jak Sweet Home Alabama czy Ramblin’ Man.

Wszystko to wydarzyłoby się, gdyby panowie urodzili się kilka dekad wcześniej. Dziś, czterdzieści lat później, można pomyśleć, że to drugie Wolfmother, tylko bardziej amerykański i powiedzieć: z czym do ludzi, tak się grało, gdy moi dziadkowie byli młodzi. Można, ale zanim się to zrobi warto zauważyć, że liderem Howlin Rain jest Ethan Miller. Lider jednego z czołowych przedstawicieli New Weird America, czyli Comets On Fire, zespołu dość awangardowego i hałaśliwego (mimo że na ostatniej płycie trochę się uspokoili). Czyli jakość gwarantowana. Co więc w tej płycie jest takiego dobrego?

Po pierwsze – brzmienie. Dużo dzieje się w warstwie instrumentalnej, prawie cały czas słychać klawisze (nie tylko hammondy), czasem przewiną się dęciaki, jak choćby w Nomads. Po drugie – przebojowość. Każda piosenka niesie w sobie taką dawkę zabójczych melodii, że mogliby nią obdarować kilka innych płyt. Po trzecie – wokalista, czyli Ethan Miller. Nie wiem, jak on to robi, ale czasem zbliża się do rejestrów zarezerwowanych dla Janis Joplin. I cały czas śpiewa z obowiązkową chrypką, co tylko pobudza skojarzenia z Teksanką. Po czwarte i chyba najważniejsze – energia. Już po kilku sekundach zrywam się z miejsca, by zacząć tańczyć w rytm muzyki, ewentualnie poudawać gitarzystę, bo solówki są naprawdę najwyższej jakości. Nie wydumane, melodyjne, ale na pewno nie prostackie

Wszystko na tej płycie jest klasyczne. Od brzmienia, przez teksty i aranżacje aż do liczby utworów i czasu trwania płyty. Musieli się solidnie napracować (zapuścili nawet brody i włosy) by oddać klimat tamtych lat i dlatego też chylę przed nimi czoła.

40 lat temu zrobiliby pewnie wielką karierę, dziś to jedynie ciekawostka, wspomnienie dawnych lat… i jedna z płyt roku. W kategorii „wskrzeszamy starego dobrego rocka” zostawiają daleko w tyle Wolfmother, o the White Stripes nie wspominając. Mistrzostwo.

Ściągamy stąd.
Kupujemy tu.

Moby Grape – Moby Grape (1967)

Na Moby Grape natknąłem się zupełnie przypadkowo, stąd też nie wiem o nich wiele, znam tylko muzykę. Wiem, że w latach 70-tych Moby Grape już nie było i że ktoś powiedział, że mogli mieć wszystko, a skończyli z niczym. Pochodzili z San Francisco, miasta, które pachniało wtedy kwiatami i psychodelią.

Grali genialną mieszankę rock and rolla, bluesa i folku z domieszką psychodelii, ich muzyka to prawdziwa kwintesencja czasów, w których działali. Na tym krążku psychodelii nie ma jeszcze prawie w ogóle, ona zaczęła się z kolejnymi albumamami zespołu. Jednak niczego mu to nie ujmuje, to najlepszy album Moby Grape.
Album otwiera piosenka Hey Grandma, która zaczyna się bardzo zwyczajnie, jednak wkrótce z całości zaczyna się wyłaniać gitarowy kunszt Jerry’ego Millera. Wokale może nie są wyjątkowe, pewnie nie wszystkim się spodobają, ale wspaniale pasują do całości. Utwór Omaha był swego czasu całkiem popularnym singlem na tle innych dzieł zespołu. Najlepiej prezentuję się końcówka albumu, utwór Sitting by the Window jest magiczny, tajemniczy i piękny, a gitarowe riffy unikalne. Dwie ostatnie piosenki, , Lazy Me i Indifference, to moje ulubione, ale naprawdę nie wiem, co mógłbym o nich napisać, poza epitetami typu „niezwykłe” i kolejnym zwróceniem uwagi na kunszt Jerry’ego Millera.

Najbardziej polecam album fanom takich zespołów jak Blind Faith lub The Doors, choć podobieństwo do tych drugich nie jest już takie oczywiste. To właśnie fenomen Moby Grape, mimo że ich granie jest takie typowe jak na lata 1966 – 1970, trudno znaleźć tak naprawdę podobnego im wykonawcę. Ja najbardziej skojarzyłem ich z współczesnym zespołem The Raconteurs, tam też jest blues i folk, więcej niż jeden wokalista i doskonałe współgranie dwóch gitar.

Jak pisałem, mało wiem o tej kapeli, dlatego recenzja krótka, nic więcej sklecić nie mogę, jednak bardzo chciałem podzielić się tym właśnie albumem. To niezwykłe, że tak wspaniały zespół został kompletnie zapomniany.

mp3

Niestety nie mam pojęcia, gdzie moglibyście ten album kupić, chyba nawet w stanach nie tak łatwo go zdobyć ;)

Goldfrapp - Felt Mountain (2000)

Choć pochodziła z zamożnej rodziny, w wieku 17 lat uciekła z domu i zamieszkała w squacie. Złe towarzystwo, alkohol, narkotyki. Dodatkiem ekstra, choć niekoniecznie prawdziwym, do jej biografii są wzmianki o kradzieżach samochodów i wąchaniu kleju. O kim mowa? O Alison Goldfrapp, 1/2 angielskiego duetu Goldfrapp.
Przed spotkaniem z Willem Gregorym, Alison wiodła dość burzliwe życie, niekoniecznie spełniając się zawodowo (wówczas jej kariera stanowiła głównie występy gościnne u innych gwiazd, m.in. Tricky'ego). Współpraca z tak ekscentryczną kobietą mogłaby wydawać się bardzo trudna, jednak efekty podziwiamy wszyscy - i możemy śmiało przyznać, że panu Gregory'emu udało się "poskromić złośnicę".
Pierwszym wspólnym kawałkiem Willa i Alison był "Human". Powstał jeszcze zanim duet zaczął myśleć o nagraniu wspólnej płyty. Piosenka w ostatecznym brzmieniu spokojnie mogłaby promować film o agencie 007. W pięknym, hipnotyzującym klimacie zatopić się można dzięki takim utworom jak "Pilots" czy "Lovely Head" (utwór otwierający płytę i promujący ją jako pierwszy singiel, esencja tego, co w krążku najlepsze). Na płycie znajduje się dziewięć kawałków i nie wydaje mi się zasadne pisanie o każdym z osobna. Na pewno warto zwrócić uwagę na "Felt Mountain" i "Utopia". W "Utopii" istotną rolę gra syntezator i tej roli należałby się muzyczny odpowiednik Oscara. "Felt Mountain" to z kolei popis najlepszego instrumentu na całej płycie - głosu Alison Goldfrapp.
Album jest zmysłowym koktajlem dźwięków: od nieco niepokojących (duchy?) do tych rozbudzających wyobraźnię. To, co się dzieje na tej płycie, jest na tyle trudne do ogarnięcia i opisania, że ciężko jakoś zgrabnie podsumować całość. Jeśli jednak miałabym opisać "Felt Mountain" w kilku słowach, użyłabym określeń: marzycielska, elektroniczna, filmowa (bajkowa? ale to byłaby taka bajka dla dużych dzieci). Recenzenci uwielbiają porównywać tą płytę z dokonaniami Portishead, ale wynika to chyba z przymusu włożenia każdego artysty do odpowiedniej szufladki.
Brytyjski duet Goldfrapp kojarzony jest przede wszystkim z przebojowymi utworami z płyty "Supernature", utrzymanymi w duchu lat 80 - "Number One", "Ooh La La" i tak dalej. Stały się znakiem firmowym zespołu, choć w świetle chociażby "Felt Mountain", nie są to dokonania wybitne. Dlatego też radzę zapoznać się z tą płytą, aby przekonać się, że Goldfrapp świetnie sprawdza się nie tylko na parkiecie, ale także gdy na przykład chcemy po tych szaleństwach na dancefloorze odpocząć. Miłego!


Ściągnij: http://rapidshare.com/files/126643506/Goldfrapp_-_Felt_Mountain.rar
Kup: http://merlin.pl/Felt-Mountain_Goldfrapp/browse/product/4,268697.html

Subheim - Approach (2008)

Debiutancka płyta projektu Kostasa K trafiła w moje łapki wczoraj późnym wieczorem z rekomendacją "takie ambientowe, miło się przy tym zasypia". Potraktowałam te słowa dość poważnie, ale przed snem postanowiłam jeszcze poczytać, oczywiście przy akompaniamencie nowego nabytku. Pierwszy utwór przepłynął sobie sennie gdzieś obok. Drugi zaczął się pięknym delikatnym brzmieniem pianina po czym dobiegł do moich uszu bardzo przyjemny beat. I w tym momencie książka wylądowała na półce, ja sięgnęłam po słuchawki, a płyta została włączona raz jeszcze od początku. Okazało się bowiem, że grecki kompozytor i grafik, a także współzałożyciel wytwórni Spectraliquid ma bardzo duże szanse na to, żeby na mojej prywatnej liście debiutów roku 2008, zająć pierwszą lokatę. Na dodatek chłopak ma głowę do interesów i nie ryzykował wydawania krążka w spółce, w której ma udziały, ale zrobił to w amerykańskiej wytwórni Tympanic Audio, od niedawna współpracującej m.in. z legenda industirialu Zentriert ins Antlitz.

Jedenaście utworów zanurzonych w ambientowym klimacie, lekko IDM'owych i z klasą, której dodaje im delikatne brzmienie wiolonczeli oraz pianina przenosi słuchacza na prawie pełną godzinę do bajkowego świata Królowej Śniegu. Przynajmniej takie są moje odczucia, gdy słucham tej płyty. Myli się jednak ten, komu wydaje się, że dźwięki z niej płynące powiewają chłodem. Melancholijne utwory przywołują na myśl raczej czasy dziecinnej niewinności i wspomnienia z pierwszego lepienia bałwana, tyle, że oglądane w diabelskim zwierciadle. A to wszystko zawdzięczamy temu, że Kostas K wie jak łączyć budujące nastrój, "żywe" instrumenty, trzeszczące elektroniczne wstawki, niepokojące beaty i ciepły, magicznie brzmiący głos Katji. Świadomość, że go słyszę dotarła do mnie dopiero w trzeciej minucie utworu Howl. Urok ta utalentowana wokalistka rzuciła na mnie jednak dopiero demonstrując swoje możliwości wokalne w Voces Perdidas. Z jednej strony szkoda, że jest jej tu tak niewiele, bo pojawia się tylko w trzech utworach, z drugiej: i bez wokalu wrażenie jakie wywiera ta produkcja jest niesamowite. Zwłaszcza utwór Away jest godny uwagi. Wzruszyć mnie nie łatwo, a jednak się udało...Subtelne pianino i łagodne, odrobinę eteryczne długie modelowane dźwięki, przerywane samplami, które wydają się niemal naturalnym odgłosem klaszczących dłoni i rytmicznego kroku oraz stopniowo narastające napięcie to elementy które sprawiają, że muzyk zdaje się naprawdę grać na ludzkich emocjach. Podobnie rzecz się ma z utworem numer siedem na tej płycie, czyli Stranded. W jego przypadku intensywniejsze jest poczucie chaosu, co prawda osadzonego w bardzo harmonijnych ramach, ale zawsze. Dość szorstkim elementem jest najkrótszy na płycie kawałek pt. Intact. Zdecydowanie nie przypadł mi on do gustu. Plamy dźwiękowe połączone z niewyraźną deklamacją w męskim wydaniu są trudno przyswajalne. Na szczęście nie trwa to długo. Płytę kończą dwa remiksy utworów z niej pochodzących. Ogólna ich ocena jest pozytywna, aczkolwiek w mojej opinii Hollow brzmi o wiele lepiej w wersji bez grzebania. Z kolei One step before the exit w obu wariantach wypada równie interesująco, a w wersji kombinowanej stanowi bardzo ładne wykończenie płyty.

Kostasa K za wielkiego rewolucjonistę uznać nie mogę, ponieważ eksperymentalnie ten album nie wnosi wiele do kręgu muzyki industrialnej, tworzy jednak spójną całość, która potrafi zawładnąć słuchaczem i na dodatek jest dobrze wyprodukowana. Jak na debiut: piąteczka, ale czekam na więcej, bo dostrzegam potencjał na pięć plus.

Ściągamy stąd (hasło: avi)
Kupujemy tu

The Raconteurs – Consolers of the Lonely (2008)

Jack White, niewiarygodnie kreatywny muzyk i największy bluesman bez zmarszczek, wcześniej znany z duetu The White Stripes, zawsze chciał grać w prawdziwym zespole. Założył go w 2005 roku. Do współpracy zaprosił niespełnionego muzyka znanego wcześniej ze skromnej twórczości solowej, Brendana Bensona (gitara, wokal, klawisze) i sekcję rytmiczną z kapeli The Greenhornes, Patricka Keelera (perkusja) i Jacka Lawrence’a (bas, banjo).

The Raconteurs według współczesnych gatunków muzycznych grają ”indie” i „alternative rock”, ale tak naprawdę ich muzyka idealnie wpasowałaby się w lata 1967 – 1970, gdyż jest świetnie wyważoną mieszanką surowego rocka, bluesa i folku i bardzo kojarzą mi się z kilkoma wykonawcami z tamtego okresu.

Pierwszy album, ”Broken Boy Soldier” zrobił na mnie niesamowite wrażenie. Było to w 2006 roku, kiedy mój nieco uboższy gust i skromniejsza wiedza muzyczna nie pozwalały mi w pełni go docenić. The Raconteurs pokochałem naprawdę dopiero, kiedy usłyszałem jak grają na koncertach. Od tej pory prawie w ogóle nie słuchałem wersji studyjnych, gdyż wszystkie piosenki na żywo brzmiały 100 razy lepiej.
Na początku bieżącego roku, kiedy zespół ujawnił, że pracuje nad nowym album, stwierdziłem, że będzie to album roku. I nie myliłem się.

25 marca 2008 roku ukazał się drugi album „Consolers of the Lonely’. Bardzo mnie zaskoczył, gdyż jeszcze na początku marca, poza tym, że nowy album wyjdzie w tym roku, nie było wiadomo nic. Zespół ogłosił tytuł albumu i datę premiery zaledwie tydzień wcześniej, co w dzisiejszych czasach jest niespotykane. Ale trudno, żeby ogłosili to znacznie wcześniej, bo miesiąc wstecz byli jeszcze w trakcie nagrywania. Po prostu zdecydowali się na ekspresowe wydanie, bez wcześniejszego przesyłania materiału reporterom i bez przecieków w internecie.

„Consolers…” początkowo mnie nie zachwycił, przyswajałem go wolno, ale zazwyczaj takie albumy lubię najbardziej.
Album (oraz koncerty) otwiera bardzo mocny utwór Consoler of the Lonely. Warto zwrócić uwagę na fenomenalną perkusję i rytmiczną różnicę pomiędzy refrenem a pozostałą częścią piosenki.
Kolejny utwór, Salute Your Solution to pierwszy i do tej pory jedyny singiel z nowej płyty. Ukazał się dzień przed premierą albumu. Chwytliwy riff (może troszeczkę „nieświeży”, ale to w niczym nie przeszkadza ;) ), dobra i zwięzła piosenka, w ciągu niecałych 3 minut słyszymy bardzo dobre intro, dwie zwrotki, refren, rozbudowany „bridż” i solo.
Potem pora na uspokojenie, numer 3 to przepiękne You Don’t Understand Me. Motyw z tej piosenki chyba najszybciej wpada w ucho. Jest po prostu idealny, kiedy słuchałem tej piosenki po raz pierwszy byłem pewny, że słyszałem go już wcześniej, jednak po wyczerpujących poszukiwaniach poddałem się.
Numer 4, folkowe Old Enough. Świetna piosenka, skrzypce wybijające się na pierwszy plan, a całość najlepiej określa, pozwolę sobie zacytować koleżankę, „impreza w stodole”.
Numer 5 to bardzo ciekawa piosenka, Switch and the Spur. Słyszymy w niej świetną sekcję dętą, spychającą gitary na drugi plan.
Numer 6, Hold Up. Szybki i mocny utwór. Wykrzykiwane w piosence „hold up” odnosi się do współczesnych czasów i postępu. Na początku Jack White śpiewa „I had enough of these modern times” Znając stylistykę zespołu to nie dziwi.. Ja, mimo młodego wieku, doskonale go rozumiem. Zresztą Jack też nie pamięta czasów, do których nawiązuje…
Numer 7, wspaniałe Top Yourself, blues i folk, bardzo ładne i chwytliwe.
Numer 8, swojsko brzmiące Many Shades of Black. Utwór na pewno wyróżnią się na tle innych piosenek zespołu, jak i dokonań poszczególnych muzyków The Raconteurs.
Numer 9, Five on the Five, najstarsza piosenka na albumie, może dlatego odnoszę wrażenie, że najmniej pasuje do całości.
Numer 10, Attention to niezwykle wysokooktanowa piosenka. Jej część zasadnicza kończy się już w połowie piosenki, potem słyszymy dobry popis Jacka i Brendana.
Numer 11, spokojne Pull This Blankiet Off. Gdyby nie wokal, zgadywałbym, że piosenkę napisał Keith Richards z Mickiem Jaggerem, najpewniej w latach 1970 – 1972. Ale to piosenka The Raconteurs. Za to kolejna pozycja to „cover”.
Numer 12, Rich Kid Blues, bardzo dobra aranżacją utworu Terry’ego Reida.
Numer 13, These Stones Will Shout, znowu troche stonesowe klimaty. Bardzo ładne z ostrzejszą końcówką.
Na koniec genialna ballada Carolina Drama. Trudno mi ją opisać, ale jest idealna.

Album jest bardzo spójny, przy pierwszej piosence wschodzi słońce, a ostatnia przywodzi na myśl jego zachód. „Consolers of the Lonely” wpisuję na moją listę dzieł wybitnych, jest dla mnie tak ważna jak np. „Beggars Banquet” Stonesów, debiut Pink Floyd, „Morrison Hotel”, “Moby Grape” lub biały album Beatlesów.

winyl

cd

mp3